Rolnictwo, które dawało północnym ludom leśnym ekonomiczne utrzymanie, stanowiło silniejsze nawet podstawy dla Indian południowo - wschodniego obszaru USA w obrębie obecnych stanów Alabama, Georgia, Missisipi, Południowa Karolina, Tennesee i sąsiadujących stanów północnych. Wpływy środkowoamerykańskie na prehistoryczne horyzonty kulturowe doliny Ohio, takie jak Adena i Hopewell, nazywane kulturą “Budowniczych Kopców”, zostawiły silną spuściznę w późniejszej Kulturze Missisipi, której potomków poznali Europejczycy. Podczas gdy Kultura Missisipi wniosła praktyki rolnicze, rysy obrzędowe i religijne, społeczny system klasowy ludzi szlachetnych i pospólstwa, to karaibskie przedmioty takie jak płaszcze z piór, lektyki, drewniane stołki, łóżka platformowe, plecionki z trzciny, wykorzystywanie trucizn do połowów ryb i dmuchawki bardzo mocno łączyły plemiona Zatoki z Arawakami i Karaibami Antyli.

Największą rodziną językową obszaru południowo – wschodniego były ludy muskogejskie i mniejsze grupy, które mogły być w mniejszym stopniu daleko spokrewnione z nimi, z wyjątkiem przedstawicieli rodzin irokeskiej i siuańskiej oraz kilku izolowanych. Ziemię zajmowaną przez te plemiona porastały prawie niezniszczone lasy, które kiedyś rozciągały się od Atlantyku do Mississippi, dostarczając bogatych zasobów orzechów, jagód, korzeni, ryb i zwierzyny jako dodatek do rolnictwa plemion z wnętrza lądu. Wsie były zbiorowiskami domów pokrytych trzciną lub korą, zwykle ustawionymi wzdłuż rzek i strumieni, z otwartymi placami centralnymi gdzie wodzowie i szlachta mieszkali blisko domów obrzędowych i domów rady.

Najważniejszym festiwalem religijnym przeniesionym do współczesnych czasów jest święto Zielonej Kukurydzy lub Busk jak nazywają je konserwatywni Krikowie z Oklahomy; to jest festiwal kukurydzy i część kompleksu rozciągającego się od Seminoli na Florydzie do Irokezów na północy. Święto było okazją do ułaskawienia, wybaczenia i darowania zbrodni; trwało 4 do 8 dni i odbywało się na placu centralnym. Ceremonia wymagała picia napojów, które powodowały wymioty w celu ceremonialnego oczyszczenia ciała, wokół płomienia nowego ognia rozpalonego z kłód ułożonych w 4 strony świata – jest to bez wątpienia kompleks odnowienia świata, pochodzący z Kultury Missisipi. Uporczywe i symboliczne używanie koloru czerwonego dla wojny i białego dla pokoju, oraz szacunek dla słońca, uświęcenie, kapłaństwo, duchy zwierzęce, teoria chorób i pewne praktyki lecznicze posiadają także korzenie w Kulturze Missisipi; ale było niewiele zwierzęcych stowarzyszeń leczniczych znanych w kulturze irokeskiej.

Plemiona południowo-wschodnie miały regularne szlaki biegnące przez obecne stany Zatoki Meksykańskiej, pozwalające podróżować na duże odległości zarówno z powodów wojennych jak i handlowych. Kanu, zwykle typu dłubanki, ułatwiało podróże wodne. Wyprawy wojenne były w wysokim stopniu organizowane, urządzane uroczyście i wiązane z ceremoniami fajki, kalumetu i zawiniątka wojennego.

Francuscy i hiszpańscy podróżnicy w XVI i początkach XVII wieku spotkali te południowe kultury w ich pierwotnej postaci, jednakże do XVIII wieku wiele plemion wybrzeża zostało wyniszczonych przez choroby i wojny z Europejczykami, którzy również podżegali plemiona przeciw sobie w konfliktach kolonialnych. Większe plemiona z wnętrza lądu dość efektywnie utrzymały się przy życiu przez masową adopcję europejskiej kultury materialnej i życia pogranicza, czego odzwierciedleniem były domy z bali, odzież, udomowione zwierzęta hodowlane i przyjęcie chrześcijaństwa – Czirokezi mieli nawet swoją własną gazetę i afrykańskich niewolników. To nie uchroniło ich przed usunięciem na Terytorium Indiańskie, obecnie Oklahoma, gdzie przetrwała znaczna liczba Czirokezów, Krików, Czoktawów, Czikasawów i Seminoli, znacznie wymieszanych z Białymi i Afroamerykanami; chociaż grupy Czirokezów pozostały w Północnej Karolinie, Czoktawów w Missisipi, Seminoli na Florydzie, a Krików w Alabamie.