Obszar tak zwanej Kultury Leśnej dominował w północno- wschodniej strefie ekologicznej, która obejmowała równinę pomiędzy oceanem i pasmem górskim Appalachów i Alleghenów, nadrzeczne tereny bogatych gleb dolin Ohio i Missisipi, Wielkie Jeziora i wybrzeże morskie. Jest to olbrzymia kraina lasów, liściastych i iglastych, w której można spotkać brzozę, wiąz, dziki dereń, dąb, drzewo hikorowe, sosnę południową, górski jesion oraz zarośla mangrowe w części południowej.

Strefa ta, jako całość, cechuje się rozbieżnością tradycji kulturowych, które wytworzyły niejednolite procesy w sztuce, religii i rzemiośle. Jednakże znaczenie rolnej kultury żarowo-wypaleniskowej (wpływ z Ameryki Środkowej) było uniwersalne, z wyjątkiem krańca północno-wschodniego.

Pierwsze wpływy z Ameryki Środkowej zaznaczyły się prawdopodobnie około 2000 r. p. n. e. – prymitywna ceramika i przedmioty z polerowanego kamienia pochodziły z tego okresu. W późniejszym okresie (800 r. p. n. e. – 200 r. n. e.) rozwinęły się bardziej złożone kultury, takie jak Adena z Ohio i Kentucky. Jest ona znana z pochówku zmarłych w wygiętej pozycji, na początku w kopcach naturalnych, a później w budowanych przez człowieka kopcach grzebalnych otoczonych wałami ziemnymi – słynny Kopiec Węża w Ohio jest prawdopodobnie najbardziej znany. Ludy te wprowadziły rośliny hodowlane, jak np. różne odmiany dyni oraz rozwinęły ceramikę sznurkową. W kulturze Hopewell po 100 r. n. e. osiągnięto kulminację ceremonializmu pogrzebowego i rytualnych kultów śmierci. Tu również wytwarzano ceramikę, rzeźby w kamieniu oraz realistyczne formy ptaków, zwierząt i ludzi w glinie, miedzi, mice i muszlach.

Ostatnim zespołem kulturowym była kultura Missisipi, która zajmowała stare obszary Hopewell w Cahokia i Fort Ancient od około 700 r. do czasu inwazji europejskiej. Ten późny okres “Kopców Świątynnych” charakteryzował się intensywnym rolnictwem typu środkowoamerykańskiego, stosunkowo rozwiniętą ceramiką, ufortyfikowanymi wsiami otoczonymi palisadami i kopcami w kształcie piramid o spłaszczonych szczytach (Cahokia). W XV w. kult religijny, zwany Kultem Południowym, oraz towarzyszące mu przedmioty obrzędowe, został zaszczepiony na istniejącą platformę tradycji świątynnej.

Chociaż kultura ta niemal nie dotrwała do czasu kontaktu z Europejczykami, najwcześniejsi biali podróżnicy zetknęli się z nią. Ekspedycja De Soto z 1540 r. natknęła się na kulturę Missisipi, która przetrwała wśród Krików, Czirokezów i Naczezów z południowego-wschodu, z ich systemem klasowym, charakterystycznym wyglądem (kółka w uszach i ozdobne naszyjniki) oraz obrzędowymi kolorami – czerwonym i białym, oznaczającymi wojnę i pokój. Północną odnogą tej kultury był zespół Leśny, który, chociaż podzielony na różne lokalne odmiany, był podstawą późniejszej Kultury Leśnej.

Irokescy Huroni stanowili północną granicę intensywnego, aczkolwiek prymitywnego rolnictwa, a ich Święto Zmarłych zaobserwowane naocznie przez francuskich misjonarzy jezuickich odpowiadało w zarysach kulturze Missisipi. Irokezi ze swoją wiarą w Stwórcę i orenda, siłę życiową, która ucieleśniała potęgę i kreatywność całej natury, przeciwstawnej duchom zła i destrukcji, byli wzorcowym przykładem kultury Leśnej. Także Algonkinowie posiadali światopogląd charakteryzujący się przygniatającym strachem przed czarami i panteon destrukcyjnych duchów takich jak Windigowan, kanibalistyczni olbrzymi lodowi, a cały naturalny świat był ich zdaniem zamieszkany przez formy duchowe. Ich najwyższym duchem był Manito lub Mide Manido, mieli też wielkiego bohatera kulturowego Nanabush. Obydwie religie, irokeska i algonkińska były przez lata modyfikowane wpływami europejskimi i w rezultacie postrzegane jako praktyki lecznicze.

Drewno i kora były ważnymi materiałami dla Indian Leśnych, używanymi przez nich do wyrobu kanu z kory brzozy lub wiązu oraz konstrukcji toboganów, łuków, strzał, maczug, koszy, pojemników, łyżek, mis, tłuczków, moździerzy, kołysek, bębnów, rakiet do lacrosse i kijów do gry w piłkę. Wigwamy budowano z kory lub mat trzcinowych mocowanych do ramy z młodych drzew wiązanych korzeniami świerku.

Indianie ze wschodu Ameryki Północnej doświadczyli długiego okresu kontaktów z Białymi i stopniowej europeizacji swojej kultury materialnej. Zniszczenie wielu szczepów wschodniego wybrzeża przez choroby a następnie adopcję ich resztek i białych jeńców przez szczepy z wnętrza kraju doprowadziła do wymieszania puli genów i wprowadziła hybrydę cech do przetrwałej kultury materialnej i zdobienia odzieży. Przed końcem XVII w. odzież, koraliki, srebro, tomahawki pozyskane z handlu, broń, nici, wełna i metalowe narzędzia były znane Indianom aż po Missisipi.

Indiańska odzież na północnym wschodzie była modyfikowana przez te wpływy europejskie, ale możemy spekulować, że w okresie przedkolonialnym mężczyźni nosili bluzy ze skóry, a kobiety spódnice z rozcięciami i że powszechnie używano muszelek wampumowych jako koralików do dekoracji. Jednakże ubrania europejskie i towary handlowe zostały zaadoptowane tak szybko, że przed XVIII w. Indianie pozostający w bliskich kontaktach z Białymi używali popeliny i perkalu do szycia odzieży. Plemiona Indian Leśnych były mistrzami w zdobieniu kolcami ursona (potocznie zwanego jeżozwierzem), włosiem łosia, włóknem, malowaniu i ozdabianiu koralikami do symbolicznego zdobienia artykułów wszelkiego rodzaju reprezentujących niebiańskie i mityczne zjawiska. W XIX w. popularne stało się zdobienie strojów tanecznych obficie wyszywanych koralikami we wzory roślinne, ozdobami wstążkowymi, które wciąż pozostają popularne.

Wojny międzyplemienne wydawały się być endemiczne, a zaciekłe wojny podczas okresu kolonialnego wydają się być kontynuacją konfliktów z czasów przedhistorycznych. Traktowanie więźniów było opisywane jako horror przez tych, którzy byli naocznymi świadkami tortur. Nie ma wątpliwości, że wzajemnie konkurujące kolonie europejskie wykorzystywały i zachęcały Indian do takich zachowań. Na odwrót, wielu indiańskich kaznodziejów namawiało przeciwko wojnie i złu przyniesionemu przez białych i przyspieszało przystosowanie się do nowych warunków zarówno materialnie jak i psychologicznie. Takie natywistyczne ruchy wciąż istnieją.

Pomimo wieków kontaktu i zatracenia czystości krwi, ludy leśne przetrwały na wielu obszarach: pewna ilość ludzi mieszanego pochodzenia wciąż domaga się uznania za potomków Algonkinów z wybrzeża, Irokezi wciąż zajmują część swoich starych terytoriów, a Odżibuejowie są wciąż liczni na północnych krańcach stanów Wielkich Jezior i przyległych części Kanady. Południowe plemiona leśne znalazły się w większości w Oklahomie i w pełni uczestniczyły w niedawnym panidiańskim odrodzeniu kulturowym. Także one utraciły większość starej kultury tradycyjnej na skutek masowego rozluźnienia więzów rodzinnych w rezerwatach i wyjazdów do miast; jednak siła konserwatyzmu bywa tak mocna, że - na przykład - część Kickapoo zachowała pozory dawnego leśnego życia przystosowując się zarazem do środowiska meksykańskiego, a Mesquaki wykupili własne ziemie, by uniezależnić się od wpływów rządowych. Obydwie grupy utrzymują znamienną kulturę leśną aż do obecnych czasów.