Indianie, którzy mieszkali na olbrzymim obszarze dzisiejszej Nevady, Utah, zachodnich części Kolorado i Wyoming, południowego Idaho oraz przyległych części Oregonu i Kalifornii, dzielący podobny styl życia, tworzyli obszar kulturowy Wielkiej Kotliny. Obszar ten rozciąga się od rzeki Snake na północy, prawie do rzeki Kolorado na południu. Chociaż teren ten nie jest w całości pustynny, charakteryzuje go skąpa wegetacja, krzewy szałwi i ubogi step. Na wschodzie występują lasy i krzewy w kanionach i dolinach okazjonalnie można spotkać skrawki bagniste. Zasoby zwierzęce są ubogie, podstawowym pożywieniem były wiewiórki, króliki i ryby, czasem trafiały się antylopy, jelenie i bizony; jadano nawet gofery i koniki polne. Indianie zależni byli także od zbierania orzechów piniowych i żołędzi, z których wytwarzano papkę, mąkę i placki. Dodatkowo korzystano z dziko rosnących roślin, nasion, jagód i korzeni. Indianie Wielkiej Kotliny zdeterminowani byli przez codzienne poszukiwanie żywności w bardzo niegościnnym i nadzwyczaj wymagającym klimacie, który regularnie stwarzał ekstremalne warunki termiczne.

Obszar ten stał się znany Hiszpanom w końcu XVIII wieku, a dla Amerykanów po wyprawie Jedediaha Smitha (około 1824 – 31) i Johna Fremonta; Osadnictwo białych było ograniczone, jednakże większość grup imigrantów przemierzała Wielką Kotlinę w drodze do Kalifornii. W konsekwencji Indianie nie byli zmuszeni do opuszczenia swych ziem jak wszędzie indziej, ale stopniowo ulegali akulturacji, aczkolwiek na najniższym poziomie ekonomicznym. Rezerwaty i “kolonie” dla bezdomnych grup były często tworzone w końcu XIX i na początku XX wieku. Indianie tego obszaru należeli głównie do starej szoszońskiej rodziny językowej, szczególnie do grupy numic, teraz oznaczanej jako rodzina uto–aztecka wyłączając Washoe, których odległymi krewnymi są Hokanie z Kalifornii.